شعر زیبا

به خودم می گفتم:بچه ها تنبل و بد اخلاقند**
دست کم میگیرنددرس ومشق خود را…**باید امروز یکی را بزنم، اخم کنم
و نخندم اصلا **تا بترسند از من و حسابی ببرند…**خط کشی آوردم،
درهوا چرخاندم...**چشم ها در پی چوب، هرطرف می غلطید
مشق ها را بگذارید جلو، زود، معطل نکنید ! **اولی کامل بود،
دومی بدخط بودبر سرش داد زدم...**سومی می لرزید...
خوب، گیر آوردم !!!صید در دام افتادو به چنگ آمد زود...**
دفتر مشق حسن گم شده بوداین طرف،آنطرف، نیمکتش را می گشت
تو کجایی بچه؟؟؟بله آقا، اینجاهمچنان می لرزید...” **پاک تنبل شده ای بچه بد ”
" به خدا دفتر من گم شده آقا، همه شاهد هستند"” ما نوشتیم آقا ”
بازکن دستت را...**خط کشم بالا رفت، خواستم برکف دستش بزنم
او تقلا می کردچون نگاهش کردم ناله سختی کرد...**گوشه ی صورت او قرمز شدهق هقی کردو سپس ساکت شد...
همچنان می گریید...مثل شخصی آرام، بی خروش و ناله ناگهان حمدالله،** درکنارم خم شد
زیر یک میز،کنار دیوار، دفتری پیدا کرد ……گفت : آقا ایناهاش، دفتر مشق حسن**
چون نگاهش کردم، عالی و خوش خط بودغرق در شرم و خجالت گشتم
جای آن چوب ستم، بردلم آتش زده بودسرخی گونه او، به کبودی گروید …..**
صبح فردا دیدم که حسن با پدرش، و یکی مرد دگرسوی من می آیند...**
خجل و دل نگران، منتظر ماندم من تا که حرفی بزنند
شکوه ای یا گله ای، یا که دعوا شاید**سخت در اندیشه ی آنان بودم
پدرش بعدِ سلام، گفت : لطفی بکنید، و حسن را بسپارید به ما ”**
گفتمش، چی شده آقا رحمان ؟؟؟گفت : این خنگ خدا
وقتی از مدرسه برمی گشته به زمین افتاده **
بچه ی سر به هوا، یا که دعوا کرده قصه ای ساخته است
زیر ابرو وکنارچشمش، متورم شده است درد سختی دارد، می بریمش دکتر
با اجازه آقا …….چشمم افتاد به چشم کودک...غرق اندوه و تاثرگشتم**
منِ شرمنده معلم بودم لیک آن کودک خرد وکوچک ** این چنین درس بزرگی می داد
بی کتاب ودفتر ….من چه کوچک بودم او چه اندازه بزرگ**
به پدر نیز نگفت آنچه من از سرخشم، به سرش آوردم**
عیب کار ازخود من بود و نمیدانستم **من از آن روز معلم شده ام ….
او به من یاد بداد درس زیبایی را...که به هنگامه ی خشم
نه به دل تصمیمی نه به لب دستوری نه کنم تنبیهی***
یا چرا اصلا من عصبانی باشم با محبت شاید،گرهی بگشایم
با خشونت هرگز...
با خشونت هرگز...
با خشونت هرگز...